Vandaag was het een belangrijke dag voor de Romeinse weg die van Tienen via Tongeren naar Maastricht en Keulen loopt. Samen met enkele collegae van het Agentschap Onroerend Erfgoed bezochten wij de onverharde tracés die nu al de eeuwen trotseren. 

Geruime tijd geleden besliste het Gentse stadsbestuur om het Gravensteen te renoveren en tegelijk toegankelijker te maken voor het grote publiek (lees ook 'meer volk'!). Meer bepaald wilden ze het iconische gebouw voorzien van een onthaalpaviljoen en een liftschacht.

Vandaag stond er in verschillende kranten een fijn bericht: "Fruitroute loodst fietsers langs oude spoorwegbedding". De Fruitroute zal via het Fruitspoor en de Romeinse weg een fietslus vormen van 46 kilometer. Die nieuwe fietsroute wordt vanaf 2024 de ‘toproute’ om Haspengouw met de fiets te ontdekken.

Kaarsrecht op een trapladder met gestrekte armen in de lucht. Hij houdt een meetlat waarmee hij tracht de vluchtige wolken te meten. Onbewogen, wolk na wolk meet hij verder en probeert zo het onmogelijke te ontrafelen.

Het brede publiek heeft vaak een stoffig beeld van musea die voor hen saaie instellingen zijn. Vooral het nut van een goed depot en het bewaren van oude voorwerpen, die soms als rommel worden bestempeld, ontgaat hen geregeld. Eén van de oorzaken ligt bij het gebrek aan informatieverstrekking door de instelling zelf.

Eén van de belangrijkste Romeinse heerbanen in Zuid-Frankrijk en de eerste weg die de Romeinen in Gallië aanlegden, was de Via Domitia. Zij werd aangelegd door Cn. Domitius Ahenobarbus die haar ook zijn naam gaf. Hij was de eerste gouverneur van Gallia Transalpina en stichtte in 118 v.C. Narbonne.

De Nijl is reeds millennia van een existentiële betekenis in de Egyptische geschiedenis.  De beste manier om dat te ervaren is een vaart over de rivier tussen Luxor en Aswan. Op de oevers wisselen grootse monumenten, natuur, afgelegen dorpen, akkers en weiden met vee elkaar af. De 21ste eeuw lijkt er in het dagelijkse leven van de gewone mensen ver weg!

Deze ochtend viel mijn oog op een foto bij het artikel in DS "De Eerste Wereldoorlog is nog niet voorbij". Als ondertitel las ik "Een vluchtelingenkamp met uit Turkije verdreven Grieken (1922)". De foto was één van de documenten in de tentoonstelling " Voor de beschaving " in het In Flanders Fields Museum (IFFM) in Ieper.

In ‘Papyrus. Een geschiedenis van de wereld in boeken’, schrijft Irene Vallejo op pagina 177 het volgende: “In feite heeft elke verzamelaar een inventaris nodig. De dingen die men met zo veel liefde verzamelt kunnen op een dag weer verspreid raken, verkocht of geplunderd worden zonder dat er een spoor achterblijft van de passie en de kennis waar de vorige eigenaar door gedreven werd. … Alleen in een catalogus overleeft de collectie haar schipbreuk. Het is het bewijs dat ze ooit heeft bestaan als een geheel, als een zorgvuldig uitgewerkt plan, als een kunstwerk.”

Tijdens een onderwatercampagne in de Maas bij Maastricht in 1999 en 2000 vonden de archeologen een Romeinse dakpan met de cirkelvormig gestempelde tekst ‘VEX EX GER’ terug. Het museum Het Valkhof in Nijmegen bewaart een vergelijkbare dakpan met dezelfde stempel, afkomstig van De Holdeurn  in de Nederlandse gemeente Berg en Dal. Soms komen dergelijke fragmenten van dakpannen ook in de handel, zoals deze die hierboven afgebeeld staat. 

‘Riemst zet Romeins verleden in de kijker met Via Belgica’, zo las ik in een bericht van 3 november op de website van VRTnws. Voldoende reden dus om na een weekendje Parijs gezwind op mijn gravelbike de zogenaamde Via Belgica tussen Tongeren en Maastricht dwars door Riemst eens af te fietsen. Voor wie het nog niet weet, hier liggen de mooiste stukken onverhard bewaard.  Zij verwijzen zo nog naar de 17de-eeuwse toestand van de Romeinse weg die zich door het landschap slingert.

Deze vraag mag je ook in de context van de ontwikkeling van een toeristisch product stellen. Tijdens het weekend van 5-7 november 2021 werden langs de zogenaamde Via Belgica wandelingen voor het brede publiek georganiseerd. In de promotietekst van de wandeling langs de Romeinse weg tussen Riemst en Maastricht lees ik het volgende: