Het verloren amfitheater van Fréjus

Gepubliceerd op 6 juli 2021 om 14:07

Zowat 20 jaar geleden bezocht ik Fréjus. Deze mooie historische stad aan de Côte d’Azur is vooral bekend als badstad. Maar met 2.000 jaar geschiedenis bezit deze stad in de Var ook een belangrijk historisch- en archeologisch erfgoed.

 In 49 v.C. werd Fréjus een Romeinse kolonie in de provincie Gallia Narbonensis onder de Romeinse naam Forum Iulii. Vlakbij werd een grote haven aangelegd die uitgroeide tot een van de belangrijkste havens van het Romeinse Rijk. Julius Caesar organiseerde vanuit de stad de bevoorrading van zijn troepen in de oorlog tegen Pompeius. Keizer Augustus bracht er een deel van zijn vloot onder.

De plaats was op zijn hoogtepunt een van de drie belangrijkste militaire havens van het Romeinse Rijk, naast Napels en Ravenna. De stad floreerde wat duidelijk te zien is aan de grootse monumenten die de tand des tijds overleefden; een aquaduct dat water van 42 kilometer verder uit de Haut-Var aanvoerde, een amfitheater goed voor 10.000 toeschouwers, een mooi theater, ….

En een goede week geleden kwam ik er terug, na 20 jaar. Waar ik indertijd nog de wenkbrauwen fronste toen ik het antieke theater bezocht, waarin metalen zittribunes de toeschouwers tijdens het zomerfestival moesten ontvangen, bleken de eens zo mooie ruïnes van het amfitheater vernield door een betonnen constructie.  In de middeleeuwen was het amfitheater tot een ruïne vervallen. Vanaf het begin van de 19e eeuw werden er opgravingen gehouden. De twee verdieping hoge buitenste muur van het amfitheater was verdwenen, maar de funderingen van de cavea stonden nog voor een groot deel overeind.

 

De restauratie die tussen 2008 en 2012 plaatsvond was zogezegd gericht op het conserveren van het gebouw, maar bleek vooral uitgevoerd met het oog op het houden van grote shows. Muren en zitplaatsen in beton werden bijgebouwd. Men noemt het controversieel. Wat mij betreft is het een schande, maar ondertussen ook tekenend voor onze maatschappij die niet langer genoegen neemt met het feit dat een monument van een dergelijk gehalte gewoon een teken is van de tijd waaruit het stamt.